WAD WATER WAD ZAND
De wekker gaat, ik kijk, 07:00 uur, wat een tijd voor een zaterdag.
Wat is er ook al weer dat ik zo vroeg gewekt moet worden.
Na enig aarzelen bedenk ik me dat we vandaag, 19 april, met de dorpsvereniging naar Simonszand zouden gaan.
Dus maar snel uit bed om me klaar te maken voor vertrek. Ik kijk eens uit het raam en het weer is geweldig!
Alleen de wind is enorm hard. Dus ik heb me maar heel goed aangekleed, een dikke sweater, een maillot onder de spijkerbroek, en mijn wintersportjas maar aan.
Na het klaarmaken van mijn tas met broodjes en wat drinken in de auto gestapt om naar Lauwersoog te gaan.
Het was voor mij wel even zoeken naar de boot, maar uiteindelijk lag die toch nog op mij te wachten. Ik bleek gelukkig niet de laatste te zijn, maar toen die er ook waren vertrokken we om 10 uur.
We voeren op de “Boschwad” (hoe kom je op zo’n naam ik heb echt geen bomen gezien die dag) het ruime sop tegemoet.
Aan boord van deze ruime boot waren 15 dorpsgenoten, waaronder 3 kinderen, en twee stoere schippers.
Na 2 uur stevig doorvaren werd het anker uitgegooid.
I
k heb echt goed gekeken, maar kon weinig zand vinden rond de boot. Maar dat scheen te kloppen.
We moesten ruim een uur wachten tot het water laag genoeg zou zijn, zodat de schipper kon zien waar hij moest aanleggen om vanavond ook weer weg te kunnen ( en dat leek me een heel goed plan omdat ik wel weer in mijn eigen bedje wilde slapen).
Maar goed we kwamen er. Ik had twee keuzes. Wachten tot al het water rond de boot weg zou zijn of met blote voeten door het koude water.
De mensen die zo slim waren laarzen aan te doen hielden de voeten droog, ik daaren tegen wilde niet wachten en kreeg dus natte maar vooral koude voeten, wat wil je op 19 april.
Op de zandplaat gekomen ben ik gaan lopen. Wat is dat groot en wat een zand. Oneindig veel zand strekte zich voor mij uit en de wind speelde er lustig mee rond, wat prachtige taferelen gaf.
Na een paar uur lopen waren ze er. Dat waar ik enorm op had gehoopt. Ze lagen er gewoon lekker in het zonnetje.
Ik had gedacht ze even te kunnen aaien net zoals ik dat wel eens gedaan had bij Lenie, alleen deze wilden daar niets van weten.
Op het moment dat ik te dicht in de buurt kwam plonsden ze allemaal het water in.
Omdat ik inmiddels wist hoe koud dat was heb ik geen poging gedaan om met ze te gaan zwemmen. Toch was het een hele ervaring om zeehonden in hun natuurlijke omgeving te zien.
Dan maar weer verder over die oneindige zandvlakte. En na weer een hele tijd lopen kwam ik terug bij de boot.
Moe maar voldaan ben ik het laddertje weer op geklommen om uit de wind in de zon te gaan zitten genieten van al dat moois om me heen.
Wat is het WAD toch fascinerend mooi! Al die kleuren die geen enkel moment het zelfde zijn. En wat moet je onthaasten want al heb je er al genoeg van, je kunt pas weer richting huis als het water dat wil.
Het was dus wachten op voldoende water rond de boot om de terugtocht te kunnen aanvaarden.
Maar om ongeveer half 8 was het dan zover. Het WAD had bepaald dat we konden vertrekken en de schippers gingen aan het werk.
Helaas wilde het WAD niet dat we in één rechte lijn naar de haven zouden varen en hield ons daarom een aantal keren tegen zodat de schippers een kleine omweg moesten nemen.
Kennelijk wilde het WAD dat we maximaal van haar zouden genieten. Maar uiteindelijk kwamen we, in het donker,
maar met volle maan, en dat is heel fraai, om kwart voor elf weer aan in de haven.
Iedereen was het er over eens dat het een geweldig evenement is geweest en zeker voor herhaling vatbaar.
Tot slot heeft deze dag me tot de volgende samenvatting gebracht.
Wad water, Wad wind
Wad water, Wad zand
Wad water, Wad licht
Wad water, Wad hond
Wad water, Wad boot
Wad water, Wad mens
Wad water, Wad mooi
Wad water, Wad ………….
Simonszand
